Jelito cienkie ma długość 5-6 m, składa się z dwunastnicy, jelita czczego i jelita krętego. Jelito cienkie charakteryzuje się obecnością w błonie śluzowej fałdów okrężnych i osadzonych na nich kosmków jelitowych, które znacznie zwiększają powierzchnię resorpcyjną (powierzchnię wchłaniania).

W jelicie cienkim odbywa się końcowy rozkład pokarmów: trawienie cukrów do glukozy względnie fruktozy, tłuszczów do glicerolu, białek do aminokwasów. Z tego odcinka jelita wchłaniane są do krwi cukry proste i aminokwasy, a do limfy (chłonki) – kwasy tłuszczowe.

Jelito grube składa się z części zwanej jelitem ślepym, rozpoczynającej się poniżej ujścia jelita cienkiego, od którego odchodzi, zwisając do miednicy małej, wyrostek robaczkowy. Idąc w górę od prawego talerza biodrowego, jelito ślepe przechodzi w dalszą część jelita grubego, czyli okrężnicę. Wyróżniamy trzy części okrężnicy.

Pierwsza nazywana okrężnicą wstępującą, pod prawym łukiem żebrowym przechodzi w okrężnicę poprzeczną. W lewym podżebrzu, w sąsiedztwie śledziony, okrężnica poprzeczna lewym zgięciem przechodzi w okrężnicę zstępującą, kierującą się ku dołowi – i na lewym talerzu biodrowym przechodzi w esicę, która po przejściu do miednicy kończy się odbytnicą. Odbytnica jest zakończona otworem – odbytem, zaopatrzonym w zwieracz. Odbyt jest końcowym fragmentem przewodu pokarmowego.

Morfologicznie jelito grube cechuje obecność wypukleń, trzech taśm i przyczepków sieciowych. W jelicie grubym następuje wchłanianie wody i innych substancji, co powoduje znaczne zagęszczenie treści jelitowej. Odbywają się tutaj procesy fermentacyjne. Zagęszczona treść tworzy kał, który jest wydalany przez odbyt w czasie defekacji.